Genieten op de zoutpannen
Het wordt wel even spoorzoeken welk takken pad we het beste kunnen nemen, zigzaggend tussen de koeien en ezels door die ons glazig aankijken. Het ene pad is diep zand en wijkt uit naar rechts terwijl het andere pad vlak langs bosjes, met gemene stekels aan de takken, uitwijkt naar links terwijl wij echt rechtdoor, pal naar het zuiden willen. Even later komen de paden weer bij elkaar. Bij de volgende kruising gokken we weer, deze lijkt echter meer de track van een ezelkar te zijn maar ja. Dan wordt het landschap uitgestrekt, gele graspollen voeren de boventoon met in het midden een helder wit spoor wat wij volgen.
Voor ons ligt een uitgestrekte witte vlakte, we bereiken de zoutpannen. Aan de horizon zien we de spiegeling van de lucht op de zoutplaat wat een surrealistisch beeld geeft alsof de aarde hier zweeft. Ondanks de brandende zon besluiten wij hier ons kamp op te zetten, de luifel biedt ons een beetje schaduw. Behalve een paar struisvogels die stampend in een grote cirkel om ons heen lopen is er niemand te bekennen en genieten wij met volle teugen van de stralende zon, de helder blauwe lucht, de uitgestrekte witte vlakte en het zachte briesje wat ons verkoeling geeft.
De zon gaat onder, de schaduw versterkt de structuur schakeringen in het zout. In de verte horen wij een leeuw brullen. De sterrenhemel opent zich boven ons en hoe langer we kijken hoe meer sterren zich vertonen. De luchtvochtigheid stijgt waardoor er een sterke stuc lucht ontstaat alsof de gehele pan vannacht voorzien wordt van een nieuwe stuclaag. Verderop ontmoeten de donkere en lichte zoutpannen elkaar. In combinatie met de helderblauwe hemel ontstaat een prachtig kleurenspel. Terwijl we op de Nwetwe Pan zoutplaat rijden is het belangrijk om goede feeling met de ondergrond te houden, is het overal stevig genoeg? Wij rijden over een droge zoutkorst maar daaronder ligt een modderlaag waar we vooral niet in willen zakken. We volgen de tracks waar het zout door onze voorgangers al is platgereden tot een redelijk stabiele ondergrond.
Aan de horizon verschijnt een ruige rotspartij waar oude baobab bomen fier bovenuit steken. We bereiken het ruige gebied van Lekhubu Island. De temperatuur begint te stijgen, het is inmiddels al ruim boven 40 C. De warme wind brengt wel iets verkoeling maar er is nergens schaduw. We zetten de luifel op en schuiven vervolgens ieder half uur een stukje op om aan de heftigste zonnestralen te ontkomen die onder de luifel door komen.
Hoewel wij onszelf een lekker verfrissende douche hadden beloofd na een aantal dagen en nachten op de stoffige zoutvlakte kunnen wij de verleiding niet weerstaan als we het onbewoonde eiland ontdekken met uitzicht over de Suapan. We wandelen over het eiland met indrukwekkende brons/ aubergine bomen en zoeken beschutting onder de Baobab boom. Vliegen houden ons gezelschap en af en toe raast er een witte wervelstorm over de zoutvlakte. Als de zon zakt lijkt de zoutpan te verkleuren naar donkerblauw – grijs waardoor een fata morgana van de zee ontstaat.