De rode duinen van Namibië

Namibië is bekend van de rode duinen, je ziet ze op elke foto en kaart.

Ze liggen in de Sossusvlei. Omdat we vroeg vertrokken zijn, en de afstand klein was, kunnen we al om 9.00 uur in het park zijn en daar een wandeling door een mooie kloof maken. Het is de moeite waard, maar we zijn blij als we een uurtje later bovenkomen dat we zo vroeg waren. Het is niet alleen warm nu, maar waar we net alleen stonden, staat het nu bomvol met auto’s. Al deze mensen willen óók de kloof bekijken.

Laat in de de middag rijden we het park in, om de rode duinen in het licht van de zakkende zon te zien. Borden en avondeten op de achterbank. Het is inderdaad een bijzonder fraai schouwspel, als de schaduwen steeds scherper worden en de zon langzaam verdwijnt. We maken heel veel foto’s en eten ons bordje leeg terwijl we genieten van het schouwspel.We keren in het donker terug op de campsite, zetten snel ons tentje op en nemen nog één drankje. De sterrenhemel is óók al zo mooi vanavond.

Om 5.00 op, want bij zonsopgang willen we in de in de duinen zijn. Dat lukt en het is al even mooi, de scherpe schaduwen nu aan de andere kant van de duinen. Zonsopgang is moeilijker vast te leggen op een foto of film dan zonsondergang. Maar we knippen er flink op los, wie weet wat er voor moois tussenzit!

Duin 45 is beroemd omdat hij vaak beklommen wordt. Dat waren wij ook van plan, maar we schrikken van de hoeveelheid mensen die er nu al op lopen. We rijden door naar het eindpunt van de weg, waar het asfalt overgaat in diep zand. Daar zijn ook 3 duinen om te beklimmen, en bovendien is het dan weer iets warmer, we hebben het maar koud nu (het is 18°, haha!).

Aangekomen op de parkeerplaats, wijzigt ons plan. De meeste mensen gaan met een toerbusje het losse zand in, om daar eventueel een van de duinen te beklimmen. Wij hebben met Wendy en Ray afgesproken om daar samen doorheen te gaan, maar pas later vanmorgen.
Er staat een bordje met de tekst ‘hidden vally, 2km’. Volgens het boekje, moet dit een leuke wandeling zijn, gemarkeerd door witte paaltjes. OK, dat gaan we doen! Schoenen?? Nou, nee, doe maar badslippers, die 2km gaat prima en das makkelijker in het rulle zand.

We dwalen wat tussen de struikjes en een enkele boom, maar géén witte paaltjes. Mmm, het is Afrika, misschien dat we niet op de kleur moeten letten. Maar ook nergens paaltjes te bekennen. Ineens zie ik een stok rechtop staan, zou dat wat zijn? We lopen erheen en iets verder, en dan zien we nóg zo’n stok. We hebben een spoor!! Een half uurtje later zijn we bij de verborgen vallei. Mooi!!! Een rode duinkam loodrecht tegenover ons, links daarvan grijs zand en klei plakkaten en rechts wit zand of zout en lichte klei hopen op de bodem.

Voor we terug gaan lopen we eerst een rode duin op. Het is zwaar werk, we zakken tot diep over onze enkels weg in het zachte zand. De slippers zijn al veel eerder uitgegaan… Bijna boven wordt het nog iets steiler en zakken we tot aan de kuiten weg. We moeten onze voeten dwars neerzetten. Voetje voor voetje gaan we omhoog, ik staar strak naar het dunne graadje van de duin zand waar we op lopen, anders verlies ik mijn gevoel voor evenwicht. Boven gekomen zien we een gemsbok die verbaasd wegloopt: wat een vreemde wezens en wat lopen ze onhandig die duin op!

Eenmaal terug op de parkeerplaats zetten we koffie en ontbijten we. Daarna de bandenspanning omlaag en dan achter Ray en Wendy aan het diepe zand in. Hotsebotsend en af en toe protesterend slingert de auto door het rulle en warme zand. Na een paar kilometer bereiken we de échte Sossusvlei, en daarna de ‘dodenvlei’. Hier is het zo droog, dat er bijna niets leeft, er valt slechts heel af en toe regen.

Op de terugweg staat een auto vast in het zand. Ray stopt en legt uit dat ze bij dat type auto niet alleen de 4WD moeten inschakelen, maar ook de voorwiel naven van buitenaf vast moeten zetten. En dat het slim is om met wat zachtere banden te rijden. Dan trekt hij ze los. Twee toeristen in een toerauto rijden gniffelend voorbij, ze wanen zich safe met hun ervaren chauffeur. Honderd meter verder staat dezelfde toerauto ook vast… Maar er is al hulp gestopt, dus wij rijden door. Zónder te gniffelen!

Als we de banden weer oppompen, zien we mijn e-reader op de voorbumper hangen, hij wordt tegengehouden door de koeienvanger (bumper) voorop. Ik had ‘m even op de motorkap gelegd en daarna compleet vergeten. Wat een wonder dat hij de hotsebots rit door het zand op het 4×4 pad precies zó gevallen is dat hij aan de voorbumper is blijven hangen, én dat hij daar niet afgevallen is!!!

Op de campsite relaxen we nog wat en genieten van alweer bijna onze laatste Afrikaanse zonsondergang.