’s nachts hadden we al even uit ’t raam geloerd, omdat er iets wegwoei, en geconstateerd dat er nog maar één badslipper van Alex onder het trapje stond. Ray had wel gewaarschuwd ze altijd mee omhoog te nemen. Hij was ze een keer kwijtgeraakt, de honden waren ermee aan de haal gegaan en hij vond zijn slippers uiteindelijk uitgekauwd ergens in de struiken terug… We vermoedden dat dit nu ook was gebeurd, we hebben namelijk bezoek van een trouwe vlooienbaal van een hond. De volgende ochtend probeert Alex hoe de hond reageert op de tweede slipper en als hij ook die enthousiast begint te knagen, is het wel duidelijk: ook hier is sprake van een gevalletje slipper-uitkauwen. De hond weet uiteraard niet meer waar de andere slipper gebleven is en kijkt ons trouw aan terwijl hij verder soest in het zonnetje en wij ontbijten.
Via de snelweg naar Maun, 220 km verderop. Af en toe steekt er een koe of een ezel over, of slaat een kind met een ezelkar ineens af omdat het thuis is, dus we passen de snelheid wat omlaag aan. Na anderhalf uur slaan we een provinciale weg op, althans, dat zouden we in Nederland zo noemen. Meteen is die ook erg anders : vol kuilen en enorme gaten. We zigzaggen over twee weghelften om de ergste kuilen te ontwijken. De tegenliggers doen precies hetzelfde en het geheel doet nogal komisch aan, net dronken auto’s (als botsauto’s op de kermis, maar dan zonder het botsen).
Bij een politie stop lachen we vriendelijk en beamen de dienstdoende beambte dat het inderdaad erg warm, te warm, is. We mogen zonder enige verdere controle of problemen verder. In Maun kopen we eten en drinken voor een dag of 5, en pinnen geld, want alles gaat cash hier. Een echte cappuccino bij een koffie tentje met Wifi, dus we sturen gelijk weer wat berichten aan het thuisfront.
De campsite ligt mooi, aan een rivier en er is een werkend zwembad, dus we poedelen even. Alex heeft meteen aanspraak aan wat lokale kinderen, van de manager van deze campsite blijkt het.
Om 16.00 uur gaan we op weg naar het vliegveld voor een vlucht over de Okavango delta. Met een klein cessna-tje waar 4 man in past. Behalve de piloot zijn wij echter de enige passagiers, dus er is één lege stoel. Het is fantastisch!!! Wat mooi, de zon en het avondlicht maken het nóg bijzonderder. De rivier kronkelt door het landschap en in en naast de verschillende poelen water zien we dieren, véél dieren! Groepen olifanten, gnoes, giraffen, bokken… En nijlpaarden die hun bad nemen of aan de kant liggen te zonnen. Deze vlucht is letterlijk een hoogtepunt van de reis 🙂
Hopelijk zijn de foto’s en film ook gelukt en kunnen we thuis straks een béétje navertellen wat we gezien hebben. Na de landing wachten Wendy en Ray ons op, en drinken we een koel glas bier op een terras vlakbij het vliegveldje: ‘aan jullie grijns te zien was dit geslaagd’ vat Wendy samen. Zeker wel!!!
Groeten, Marileen