Na een heerlijke nacht weer vroeg op; de 1e truck kwam al om 05:00 langs denderen. In Grootfontyn kon ik (op zondag ochtend) bij Shell terecht voor de moderne eerste levensbehoeften: een lokale sim card met internet, diesel en koffie. Ook de geldautomaat werkte dus voorlopig zit ik goed. De stad zelf is niet zo interessant maar de bestemming wel, vannacht slaap ik aan de poort van Etosha, het beroemde Namibische wildpark. Ik vind een parkeerplekje bij een chique lodge. Een van de gasten vind de route van onze lange reis achterop onze Defender maar wat interssant. Het is zijn droom ook ooit zo’n reis te maken dus hij wil van alles weten, altijd leuk om over onze fantastische ervaringen te vertellen natuurlijk.

.

De route van gisteren heeft de auto van binnen bekleed met een laag wit stof. Wat in de maneschijn zo mooi leek is nu toch wel irritant. Echt alles zit onder. Ik zet alle kratten buiten en dweil de binnenkant, dan de kratten en het dashboard. Snel nog even zelf onder de douche. De campsite heeft een water vat en een zonneboiler. De buiten temperatuur is weer bijna 40’C dus het koude water is heet en het warme nog heter. Ik besluit om boven de waston te douchen, er is zo weinig water in de regio dat alle druppels die mij missen wel gebruikt kunnen worden. De was is in 10 min droog. Met het rest water was ik de auto en dan eindelijk mag ik naar de bar. Ik ben net op tijd, de bediening van het restaurant begint met hun musicale bijdrage aan de avond.

Het is aangenamer maar minder speciaal dan gisteren met de oudjes in de auto. Toch is het minder traditionele lied, gesponsord door Amarula erg lachwekkend. De dame met de fles schommelt “dronken” door het restaurant terwijl de rest er van alles over zingt. Weer in een lokale taal en ik versta niet veel meer dan Amarula maar de rode lijn is duidelijk. Ik houd het naar bij een biertje, nu wel van een echte brouwerij.

Gewekt door de vogels zie ik vanuit de daktent de zon opkomen.  Vandaag plak ik de achterdeur af met ducttape zo blijft het stof misschien buiten. Na de koffie rijd ik door Etosha National Park. De snelheidslimiet is blijkbaar verhoogd in het park, de meeste auto’s vliegen voorbij met ca 60 km/h. Dan kun je echt geen leeuw in het gele gras onderscheiden. Ik sukkel langs de velden en bosjes en zie een jakhals die door een struisvogel verjaagd wordt, groepen Zebra’s, Springbokken en Gnoe’s. Een grondeekhoorn staat langs de kant van de weg op wacht. Zijn troep vertrouwt er op dat hij gevaar signaleert, hij wordt alleen bijna zelf aangereden door de langs fluitende tourbus. Etosha is een stuk drukker geworden maar gelukkig vind ik genoeg zijpaden en drinkplaatsen waar verder niemand is.

Eén van de drinkplaatsen is wel heel druk, er is ook wel wat te zien. Twee leeuwen zoeken verkoeling en stampen door het water. De honderden Gnoe’s, Zebra’s, Oryx en bokkies staan ongeduldig in de kokende hitte te wachten. Zodra een dappere Zebra richting het water loopt laat meneer de leeuw weten dat het een privé feestje is. Slim, vanavond zijn een aantal van de dieren zo uitgeput dat het feestje eindigt in een gemakkelijk buffet. Ongemerkt vliegt de tijd voorbij.

Helaas is de campsite Olifants Rus vol en moet ik buiten het park slapen. Ik vind mijn weg naar Oppi Koppi, een leuke plek waar wij al eerder verbleven. Helaas blijkt dat de tape op de deur maar deels gewerkt heeft. Er is minder stof binnen maar wel weer overal op, in en tussen. Weer poetsen, bah.
Morgen ga ik weer richting de bewoonde wereld. Ruim op tijd om de laatste zaken te regelen voordat Wendy, Marileen en Alex aankomen in Windhoek. Dan gaan we gezamenlijk op pad of juist van het pad af waar het kan. Nu nog een oplossing voor het stof verzinnen.