Hwange national park staat vandaag op de planning, althans een klein stukje want het is nogal groot. We gaan vroeg op pad en willen een rondje van ca 160 km doen in het park.

Met Wendy en Ray spreken we af ieder ons eigen tempo en route te doen, en elkaar weer te ontmoeten bij het eten op de campsite. Al snel zien we dieren, bekende maar ook nog niet eerder geziene soorten. Zoals krokodillen, een buffel, en meer prachtig gekleurde vogels.

Een metertje of 100 a 150 van de weg af ligt een groepje jongen leeuwen. Dat horen we van iemand die ze heeft gevolgd, anders zou je ze vanaf de tracks niet zien op die afstand. We gaan erop af en inderdaad, een stuk of zes welpen, onder een struik.

Af en toe klimmen ze op een naastgelegen termieten heuvel, ze hebben duidelijk opdracht daar te blijven tot papa en mama terug zijn van de jacht. De termieten heuvel dient als uitkijkplaats (‘komen ze er al aan?’)

Daarna zien we nog weer zoveel dieren! We rijden van waterpoel naar waterpoel en stoppen steeds als we dieren zien of verwachten te zien.

Op de rest van de route rijden we wat sneller, anders redden we die 160 km nooit op één dag. Als we even stil staan zien we een groepje zebra’s dat richting het water loopt. Even later volgt een groep olifanten, die steeds harder gaan lopen als ze dichterbij het water komen.

Nét als de zebra’s het water hebben bereikt, komen de olifanten aandraven… Helaas voor de zebra’s. Hier geldt duidelijk het recht van de sterkste.

Beteuterd wachten de zebra’s af tot de olifanten klaar zijn met hun modderbad.
De giraffes moeten hun poten flink spreiden om een slok te kunnen nemen, ondanks hun lange nek. Eén van hen steekt vlak voor de auto over, en niet veel later doen een kudu en een olifant hetzelfde. Zelfs de kudde gnoes (wildebeest) besluit de track voor onze neus maar eens over te gaan. En nergens een zebra 😉 Zo kunnen we al deze dieren van heel dichtbij bekijken.

Maar als we eenmaal terug op de campsite in de schuilhut zitten, komt er een groepje olifanten wel bijzonder dichtbij, we kunnen ze haast aanraken. Ze komen van de zoute richel eten die daar zit, en we horen ze duidelijk snuiven. Eén laat zelfs een harde wind! Ze zijn zo dichtbij dat we we echt oogcontact hebben, leuk en griezelig tegelijk. Als ze weer weglopen, zwaaien ze met hun slurf, alsof ze ons gedag zeggen.
Genoeg avonturen om uit te wisselen met elkaar, terwijl we eten bij het kampvuur waarop we zojuist gekookt hebben (lang leve onze gietijzeren pannen) en om heerlijk van te dromen in onze knusse tentjes vannacht…..