Terug naar Namibië, straffe wind, een nachtrit en slurfbosbeheer…
Bij een kleine overgang gaan we de grens over naar Namibië. Dat gaat vlug, even een temperatuur check (ze meten die op afstand om na te gaan of je geen ebola hebt), 10 vingerafdrukken en weer de foto.
Via Katima Mulilo, een klein stadje, rijden we naar ons doel voor vandaag: Babwata national park. Eenmaal daar doen we een ware autorally… Zonder de banden wat leeg te laten lopen scheuren we met 40 km per uur door diepste zand tot nu toe, de achterzijde van de auto glibbert vervaarlijk heen en weer. Maar zonder problemen komen we aan op de kleine campsite, met maar 4 of 5 plaatsen. We kiezen een mooie, grote plek uit aan het water. Daar zitten nijlpaarden in, we horen ze al!
Tegen de avond gaan we een rondje door het park, nu wel met zachtere banden! Voor het eerst kruisen we ook een watertje. De instructies van Ray zijn prima en huppekee, zonder problemen rijdt Alex de oever af en aan de andere kant weer op. We spotten vanalles, ook een paar -voor ons nieuwe- hertachtigen: de puku en de topi (zo heten ze dus écht).
In één van de lookouts zien we de zon ondergaan, terwijl er olifanten komen drinken. De volgende uitdaging is door het mulle zand in het stikkie donker terug, koken en de tenten opzetten. De nijlpaarden zijn duidelijk hoorbaar dichtbij. Gelukkig zijn er geen leeuwen in de buurt, zover we weten…
’s nachts begint het te waaien. Lekker, denken we. Al snel wakkert de wind aan tot een forse kracht, de tent klappert lekker en overstemt het gemopper en geplons van de Hippos.
Na een heel kort en wat onrustig nachtje gaan we om 5.00 in het donker op zoek naar nachtdieren en in dezelfde lookout van gisteravond, zien we een mooie zonsopgang. Ibex adventures doet zijn naam eer aan, Wendy en Ray gaan ons voor over min of meer ongebaande paden. Dat hier meer olifanten dan auto’s komen is duidelijk… Overal afgerukte takken, kaalgegeten struiken, olifanten keutels en zelfs geknakte boompjes over de weg. Met vereende kracht ruimen we takken en hakken we doorgangen, slurfbosbeheer heeft er wel een rommeltje van gemaakt!
Om 9.00 zijn we weer terug bij de site en gaan we na de banden weer opgepompt te hebben, op weg naar ons volgende doel. Over de Caprivi Strip, dat lange stuk Namibië. De weg is véél saaier dan een park en ik let goed op dat Alex niet in slaap valt.
De campsite is leuk en overal hangen ludieke bordjes met spreuken. De douches en wc’s zijn al even ludiek, allemaal anders, maar wel allemaal buiten. Op sommige kun letterlijk ‘poepen met uitzicht’ 🙂 Vanaf ons plekje aan de Okavango rivier hebben we goed zicht op een groepje nijlpaarden. Die zullen we vannacht vast weer kunnen horen….
Er is hier zelfs een zwembad ín de rivier, met gaas omheind, zodat je niet wordt lastiggevallen door krokodillen of nijlpaarden.
Ondertussen is de hemel zwaar bewolkt en onweert het een beetje, ook is de wind weer lekker aanwezig, met vlagen. In Nederland typisch van dat weer waarbij je denkt dat er een enorme bui aankomt. Het is niet koud, maar ~20° voelt voor ons toch écht wel koeltjes.
Om een uur of 17.00 begint het echt goed te regenen en ook het onweer wordt heftiger. Het boottochtje in de traditionele kano laten we varen, omdat we het risico op electrocutie nét iets te groot vinden. In plaats daarvan eten we in het restaurantje dat bij de site hoort…. Hoeven we niet in de regen te koken!