Een boot op de weg
In het ochtendzonnetje bij het ontbijt komt een giraffe water drinken bij de poel. Hij twijfelt nogal, de geluiden die wij maken kent hij niet en elke keer als er een lade van onze auto open of dicht gaat, schrikt hij. Maar het water lokt.. en wint, hij buigt voorover om te drinken. Het is eigenlijk ook wel een heel kwetsbare positie, zo voorovergebogen.
Om 8.00 zijn we bij het ‘Painted dog conservation centre’. Hier bekommeren ze zich om de wilde honden van Afrika met hun gekleurde vacht (een beetje als een lapjeskat) en hun ronde oren. Eigenlijk zijn het héél verre verwanten van de huishond, de wolf is dichterbij, maar het zijn dus honden en ze worden met uitsterven bedreigd. Veel honden raken gevangen in vallen van stropers en ook het verkeer eist zijn tol. Gewonde honden worden verzorgd en zodra dat kan, weer in de vrije natuur teruggezet. Ook labelen ze de leiders in een roedel, zodat ze de dieren kunnen volgen. En er is een educatie programma voor de lokale jeugd. We kopen wat souvenirs en ondersteunen daarmee het goede doel.
Op weg naar Victoria Falls maar twee politie controles, en die stellen beide niet veel voor. Maar eenmaal in het stadje aangekomen, belanden we in een drukte van belang. Er is duidelijk iets aan de hand, iedereen loopt opgewonden te praten en te lachen, er worden veel vrolijke foto’s gemaakt en het verkeer is een heerlijke chaos.
We komen al vrij snel achter de oorzaak : er gaat een heuse boot van ongeveer 4 auto’s breed over de weg. Alle tegenliggers moeten wijken in de berm, en de achterliggende auto’s moeten geduld hebben…. Stapje voor stapje gaat het gevaarte vooruit, takken van bomen die teveel overhangen worden gekapt. We hadden wel steeds gekapte takken onder vele bomen zien liggen, maar dachten dat dat een teken was om die bomen verder te snoeien. Nu snappen we hoe het zit. De hele stad lijkt wel uitgelopen om dit spektakel te zien, en ze klimmen achterop het gevaarte en rijden even mee, of makend selfies.
Bovenop het bootdek loopt een man met grote oranje handschoenen de laaghangende electriciteitsdraden omhoog te houden. Vandaar dat het stapje voor stapje gaat!
We besluiten af te slaan en een ommetje te maken, om zo vóór de boot weer op de grote weg terug te komen. Ik manouvreer me achteruit in de berm, Alex leidt me, om te voorkomen dat ik de wandelende meute platrijd.
De Victoria Falls zijn erg indrukwekkend en groot, heel mooi! We lopen alle uitkijkpunten langs en willen daarna ook nog even over de beroemde brug die Cecil John Rhodes liet bouwen voor zijn spoorweg. Omdat de rivier Zambezi de grens tussen Zimbabwe en Zambia vormt, moeten we eerst langs de douane. Met een speciale pas mag je de brug op, maar niet verder, anders kom je Zimbabwe niet meer terug in, zonder een nieuw visum. We maken wel even een foto van de grens midden op de brug.
Op de campsite staan Wendy en Ray ons al op te wachten. Het is hier natuurlijk een stuk toeristischer en dus ook drukker en lawaaiiger dan we gewend zijn, maar dat is weer eens wat anders. Een duik in het zwembadje hebben we wel verdiend, en daarna eten we gezamenlijk in het campsite restaurant, waar een show van lokale zang en dans wordt opgevoerd.
(Sorry, posten van Foto’s lukt even niet vanwege het netwerk..)